نمونه های یافت شده در منطقه « گنج دره» و نیز غار های «کمربند و هوتو » نشان از سفالگری در ایران در حدود 8000 سل قبل از میلاد است .
پیدایش کوره در 6000 سال ق . م . دگرگونی عظیمی در این صنعت داشته است.
شکل گیری صنعت سفالگری از 4700 سال ق.م. رخ میدهد .
اختراع چرخ سفالگری در 4000سال ق.م. باعث افزایش تولید و سرعت فرایند میشود .
در حدود 3000 سال پیش کوره های ابتدایی در کشور شکل میگیرد شامل یک ورود و یک خروجی هوا . در این کوره ها فضایی برای قرار گیری سفال ها در آن محیا میشد . محلی که عموما به شکل گودالی در زمین بود .
از ویژگیهای جذاب سفالگیری ایرانی میتوان به نقش و نگاری زیبا از طبیعت و یا خیال گونه از محیط نام برد.
ازشروع سالهای 1500 سال ق.م. یه علت گسترش فلز سفال رونق اولیه خود را از دست داد …
اما اوایل هزاره اول ق.م. بهترین کاشی های ایرانی تولید میشد و میتوان هنر کاشی کاری در شوش را در این زمان یافت . در همین زمان میتوان ورود لعابگری بر سفال را در میان یافته های باستانشناسی یافت.
سفال و دوره اشکانیان
در زمان اشکانیان، برای ساخت ظروف، معمولا از چرخ سفالگری استفاده میشد، به طور کلی سفالهای «عهد پارتی» (دوره اشکانی) را می توان به دو گروه «سفالهای بدون لعاب» و « سفالهای لعابدار » تقسیم کرد.
گفتنی است که سفالهای بدون لعاب نیز خود به دو دسته «سفالهای قرمز» و «سفالهای خاکستری» تقسیم میشدند. سفالهای خاکستری شامل کاسه، پیاله و خمره‌های بزرگ است که با کف محدب و بدون تزیین ساخته شده و بعضی از ظروف نیز جلا یافته اند.
سفالهای قرمز رنگ عهد اشکانی که تولید و ساخت آن بیشتر از سفالی خاکستری مرسوم بوده، به صورت کاسه، خمرهٔ بزرگ و کوزه با لبهٔ برگشته ساخته می شده است.
در دورهٔ اشکانی ساخت ساغرهای سفالین (= ریتونهای سفالی) به شکلی حیوانات با سفال قرمز، خاکستری و حتی نخودی رنگ نیز مرسوم بوده است، ضمن آنکه مهمترین تحول این صنعت در عهد پارتی، توسعهٔ لعاب قلیایی است.
لعاب‌های سفال دورهٔ ساسانیان کماکان ادامهٔ همان لعاب کاری اشکانی است و در این دوره رنگهای سبز و آبی همچنان متداول ترین رنگها بوده است.
صنعت سفالگری و ورود اسلام
با شروع دوران اسلامی ، صنعت و پس از گزر از دوره ساسانیان ، سفالگری مورد توجه بسیار واقع گردید . هرچند برای بررسی تاریخچه سفال و سرامیک در ایران میبایست به آن دوران توجه دقیق داشت .
البطه تولیدات ابتدای کار تقلیدی از نسل های گزشته بود . ولی پس از بررسی های آثار باقی مانده نوعی تحول تدریجی یافت میشود که نشان از مهارت و ابداعات جدید آنان در زمینهٔ سفال، سرامیک و کاشی دارد.
تولیدات سفال و سرامیک دوره‌ی آل بویه و دوره‌ی ساسانی، قرون سوم و چهارم ه. ق. معمولا دارای رنگ قرمز و لعاب گلی غلیظ است که روی آن تزییناتی به صورت فرورفته انجام شده و سپس با لعاب سربی به رنگهای شفاف پوشش یافته است.